گفتارم را با ستایش و سپاس برای پروردگار هستی، الله یکتا، و سلام و درود بر همه ی انبیا و رسولانش به ویژه خاتم آنان محمد مصطفی صلی الله علیه وآله و صحبه, الگوی نیک برای آن که پاداش الله و روز قیامت را امید می دارد و, الله را بسیار ذکر می کند آغاز می کنم. نیاز و پیوند انسان به یک معبود و مولی، ضرورتی است عقلانی و فطری؛ گواه این سخن این است که هیچ انسانی یافت نمی شود که کسی یا چیزی را به مولی و معبود خویش برنگرفته باشد؛ یکی خواهش نفسانی را معبود خویش برگرفته و دیگری شخص، اشخاص و یا شکل مجسم آنها را، اما در این میان تنها الله، معبود حق و مولای راستین است که با یاد او و احساس نزدیکی و نیازمندی به او می توان به آرامش واقعی دست یافت؛ از این روست که خود فرموده است: «ألا بذکر الله تطمئن القلوب, که: «آگاه باش دلها با یاد الله آرامش می یابد.» معبودان و محبوبان دیگر به سبب این که به علل مختلف دستخوش تغییر و بی میلی قرار می گیرند، عابد و محب خویش را به پریشانی و سردرگمی می کشانند. الله یکتا به سبب صفات منحصر به فردی که دارد ایجاب می کند تا با استدلال عقلی به او مؤمن شد و با نگریستن به خویشتن و سایر آفریدگانش به معرفت او چنان که باید و شاید دست یافت و با دل و ذهن با او ارتباط داشت. پیش از ذکر و یاد الله می باید در فراخور خویش الله را از راه فهم معانی نام های نیک و صفات والای او و اندیشیدن در کلام او باز شناخت. باری پس از شناخت الله است که انسان از من خویش و هر چه رنگ تعلق پذیرد تهی شده و خویشتن را ذره ای از آفریدگان انبوه او می بیند و در مسیر بندگی او قرار می گیرد. بندگی الله به این معناست که او را در هر زمان و مکان ناظر بر خویش بدانیم و چنان زندگی کنیم که او می خواهد؛ باور داشته باشیم که جز الله کسی نیست که بتواند نیازهایمان را برآورده سازد و سختی های زندگی را از سر راهمان بردارد، زیرا در غیر این صورت به کسی یا چیز دیگری دل بسته و از الله فاصله گرفته و دور می کردیم.