در مهر ماه سال ۱۳۲۸ هجری شمسی بود که واقعه ی عجیب و فجیعی مربوط به انتخاب نماینده ی مجلس شورای ملی در دوره ی شانزدهم قانون گذاری در شهر لار روی داد و چنین به نظر می رسد که آن واقعه ی مهم و تاریخی که ناشی از اغراض سیاسی در پایتخت مملکت بود از آن زمان تا به حال که ۴۴ سال می گذرد مسکوت و مکتوم مانده است؛ اگر گاهی از واقعه ی مزبور در بین مردم محل و منطقه صحبتی به میان بیاید هم هر کس از روی عدم اطلاع از حقیقت امر و واقعیت موضوع، سخنی خواهد داشت؛ و چنانچه از لحاظ بی اطلاعی اظهار نظری بشود هم طبیعی است که قضیه به صورت غیر واقعی و با تفسیر و تعبیر نادرستی جلوه می نماید، همچنان که شایع است و شنیده می شود بعضی از اهالی منطقه به خصوص نسل جوانی که در آن زمان نبوده و مطالعه ی درستی هم از آن موضوع ندارند، سبب واقعه را در اثر بی اطلاعی و از نظر استنباط شخصی، اختلاف مذهبی در محل می دانند و یا در آن تصور باطل هستند و بعید هم نیست که آن تفهیم نادرست سینه به سینه نقل شود، در چنین اوضاع و احوالی بالطبع گویندگان متعدد هر کدام بسته به سلیقه و طرز تفکر و تلقی خاص خود چیزهایی را به موضوع می افزایند و یا از آن کم می نمایند و آن را به صورت کامل تحریف شده و تخیلی به دیگران می رسانند؛ بنابراین و از لحاظ این که نسل جوان باید به درستی بداند که نسل پیش از خود شاهد و ناظر چه ماجراهایی بوده، لازم است که در مورد واقعه ی انتخاباتی لار هم آن چه که واقعیت داشته است تشریح گردد.

در این مدت مدید با چهل و چند سال خود در انتظار بوده ام که، اهل قلمی در این راه قدمی بردارد و با تحقیقات کامل حقیقت قضیه و واقعه را به رشته ی تحریر بکشد و برای آن فاجعه ی عظیم جایی را در تاریخ باز نماید، ولی تا آن جایی که اطلاع دارم تا به حال کسی در این مسیر گامی برنداشته و به این کار مبادرت ننموده است و احتمالا به همین سبب و جهت، اخیرا چند نفر از رفقا و آشنایان لارستانی ام که می خواهند آن واقعه ی فجیع را در بوتاه ی فرامولسی نیفتد و به حقیقت در تاریخ جای بگیرد، انجام این کار را به عهده ی من گذاشته اند که خود در جریان و وارد به آن قضیه و شاهد عینی بوده ام، در عین حال این امر را برای خود مشکل می دانم و حتی تصور نمی کنم که بتوانم موضوع را آن طوری که شاید و باید به انجام برسانم و خواننده را طوری در جلو آیینه ای قرار دهم که واقعیت را به درستی و حقیقت تماشا نماید. زیرا واقعه نگاری مستلزم دانستن استعداد کافی و هنر نویسندگی و قدرت تحریر است که در خود نمی بینم، مع هذا در مقابل خواسته ی دوستان جز تسلیم و رضا چاره ای ندارم و ناچارم قلم شکسته ی خود را در بنان لرزان بچرخانم تا به هر کیفیتی که باشد سطوری را در آن مورد به نگارش در آورم و با تحریفی در گفته ی خواجه شیراز: تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

اکنون که در این مورد تسلیم هستم خود را مقید و موظف می دانم که حقایقی از آن چه که مدت ها قبل از قضیه دانسته ام و در بدو آن دیده ام و آنچه را که بعدا هم استنباط نموده ام بدون تعصب و بدون کم و زیاد و تحریف به رشته ی تحریر کشیده و برای خواننده تعریف کنم، ولو آنکه ابراز و اظهار حقایق برای هر یک از مردم طرفین قضیه به تلخی جلوه گر شود و باشد که در آن مورد هم هر کسی بر حسب فهم خود گمانی داشته باشد.

مسلم است که برخورد مردم و وقایع و اتفاقات در اجتماع، پایه و اساس تاریخ می باشد. بنابراین واقعه نگاری به معنی گذاشتن خشت زیرین تاریخ است که می بایست آگاهانه و بر مبنای واقعیت و حقیقت و عاری از هر گونه غرضی باشد، در غیر این صورت چنانچه واقعه نگاری، با بی توجهی و سهل انگاری صورت پذیرد و واقعیت امر تشریح نگردد و مکتوم بماند و یا مغرضانه به توصیف و تقدیر از این و با تفسیق و تقبیح از آن پرداخته شود، قطعی خواهد بود تاریخی که از آن روال و منوال به دست می آید در ظلمت می ماند و دود سیاهی که از آن تاریکی بر می خیزد آسمان حقیقت را می پوشاند و ممکن نیست که تابناک و روشنگر حقایق باشد؛ پس بر هر نویسنده واجب و لازم است که در تحریر خاطره و گزارش های عمومی و واقعه نگاری، خود را متعهد بداند که در پی ریزی تاریخ، گام را به صداقت بردارد که بتواند تا سر حد امکان نمایانگر بوده و به روشنی راهنمای دیگران و آیندگان گردد.

در پایان از همه ی کسانی که مرا در چاپ این کتاب یاری کردند، به ویژه مدیریت محترم انتشارات ایلاف جناب آقای مجید احمدی گله داری که خود کتاب را مورد بررسی و مطالعه قرار دادند و آن را تصحیح و ویرایش نمودند، تشکر و قدردانی می کنم و توفیق هرچه بیشتر ایشان را از خداوند بزرگ خواستارم

                     محمد شفیع شفیعی